We vangen ze!

Adrian met alfaman

Zaterdag (25/08) werd het startschot gegeven voor het vangen van de Samango's.  Het vangstteam bestaat uit Kirsten, de onderzoekster van de universiteit van Kaapstad, Adrian de dierenarts, BB, Marilise en Jabu.  Het onderzoek, waar deze vangstperiode deel van uitmaakt, focust op het verzamelen van zoveel mogelijk genetische informatie over de verschillende Samangopopulaties die in Zuid-Afrika voorkomen. Daarnaast wordt geprobeerd aan de hand van de slijtage van het gebit iets meer te weten te komen over de invloed van de omgeving en de leeftijd van de dieren. Dus wij aan de slag.

Bloedstalen nemen

Aangezien de vallen die rond de Barn werden opgesteld niet onmiddellijk succes hadden, werd geopteerd om te werken met 'mobiele' vangstlocaties. Daarbij werden zowel de Housetroep als de Barntroep gevolgd en probeerden de vallen steeds zo te plaatsen dat we de dieren telkens een stapje voor waren op hun weg door de vegetatie. Al gauw hadden we succes. Het onverschrikte alfamannetje van de Barntroep was de eerste die zich liet vangen. Nadat hij door Adrian in dromenland werd gebracht, werd hij gewogen, werden er bloed- en haarstalen genomen, foto's van het gebit gemaak en werd hij volledig opgemeten. Met zijn 8,3 kg en zijn scherpe hoektanden ziet hij er niet alleen indrukwekkend uit, maar blaakt hij bovendien van gezondheid. Nadat hij werd voorzien van twee kleurrijke oorbellen om individuele herkenning mogelijk te maken, mocht hij in een kooitje in de auto zijn roes uitslapen en werd alweer jacht gemaakt op een volgend slachtoffer. Er zouden die dag nog twee vrouwtjes van de Housetroep volgen. 

Zondag 26/08 - Vandaag hadden we minder geluk met de vangstsessie. Enkel het alfamannetje van de Housetroep, Oscar genaamd, liet zich vangen. In de namiddag ging ik met Sam en enkele van zijn gasten de luipaardvallen controleren en op scherp zetten met de bedoeling Farfalla, een luipaardvrouwtje en Mr. Schonken, een stoere bink, van een zender te voorzien zodat hun bewegingen gevolgd kunnen worden. De zes vallen lagen een paar honderden meters uit elkaar langs wegen in het aangrenzende domein en worden tweemaal gecontroleerd doorheen de nacht.

Sam installeert de voetlus

De val bestaat uit een ijzeren voetlus die wordt getriggerd door op een U-vormig ijzer te trappen en zich dan sluit rond de tenen van het luipaard. Op die manier kan het dier zich niet bezeren aan een kooi of andere materialen die het in zijn omgeving tegenkomt. Dat is niet alleen belangrijk voor het welzijn van het dier, maar tevens ook voor zijn status als predator. Zonder zijn scherpe hoektanden zou hij immers niet meer in staat zijn prooien te doden.

Lokaas ophangen

Als lokaas werden enkele koe-foetussen opgepikt in het slachthuis. De toegang tot het lokaas werd afgesloten rondom door een takkenmuur zodat er slechts één ingang overbleef. Op die manier moet het luipaard wel langs de voorziene weg - en dus langs de voetlus - passeren om bij het lokaas te geraken. Het slachtafval was ondertussen al een week oud en had gans die tijd in de zon gelegen. Een heerlijke klus dus om het in stukken te snijden en op te hangen! ;-) Aangezien niemand anders zich kandidaat stelde en Sam al genoeg om handen had met het scherp stellen van de val, mocht yours truly deze aangename taak op zich nemen. Eens de voetlus en het lokaas op hun plaats lagen, kon de val op scherp worden gezet en werden alle zichtbare stukken van de val nauwkeurig gecamoufleerd met blaadjes en zand. Fingers crossed!

Ochtendwandeling

Knobbelzwijnen op zoek naar wat lekkers

Zaterdag 25/08 - Een ochtendwandeling, het is altijd een verfrissing. Zeker hier met al die exotische soorten. Na het bepalen van de slaapplaatsen van de Samango's, neem ik de weg naar Oldenrichs en Judy's huis. Het kleine stukje savanne herbergt er een aantal soorten die je niet zo snel zal tegenkomen in het bos. Mijn inspanningen worden direct beloond. Als ik de bocht neem, zie ik drie Knobbelzwijnen in het gras lopen. Die hangen daar graag rond om in Oldenrichs tuin te gaan wroeten, waar ze nog groen gras vinden. Niet veel later mijn eerste nieuwe vogelsoort van de dag: Black-eared seedeater. Ook de honingzuigers waren weer van de partij. Ongelooflijk mooi hoe hun verenkleed schittert in de zon. Ik neem nog even het pad dat leidt naar het uitzichtpunt vanwaar ik kans heb om de Zwarte arenden op het nest te zien. Helaas, geen geluk. Wanneer ik terugkeer richting Bush Camp, staart een Bushbuck me onzeker aan vanuit het struikgewas. Haar kalf volgt. Ik besluit nog even mijn kans te wagen voor de Zwarte arenden vanuit het Wilderness Camp dat boven het nest uittorent dat op de klif is gelegen. Boven aangekomen, zie ik onder me in de vallei nog net het koppel Zwarte arenden wegzweven.

Bush buck kalf

In het Wilderness camp, waar de mensen verblijven die de Samango's gaan proberen te vangen voor genetisch onderzoek. Ik stel me voor aan Kirsten, die het onderzoeksteam leidt. Ze zijn al druk in de weer met het samenstellen van de kooien. Er worden er enkele geplaatst rond de Barn met een appel en wat schijfjes appelsien als lokmiddel. Ook enkele onderweg in het acaciabos, waar de apen regelmatig op de grond foerageren. De rest komt in Ian's tuin te staan, waar de House troep zich geregeld ophoudt. Nog even testen en dan is het afwachten geblazen...

Kirsten test nog even de vangkooien

Verstoppertje

Woensdag 22/08 - Biepbiep-biepbiep. Daar gaat de wekker alweer op een ontiegelijk vroeg uur. 4u20, moeilijk om de ogen open te krijgen, al lag ik al om 20u30 in bed. Gisterenavond nog met Katy de laatste afspraken overlopen i.v.m. het vangen van Luipaarden en Samango's, waarmee we eind deze week van start gaan. Het beloven spannende dagen te worden, maar daarover meer later... :-)

Griet met Gunther

Het bos in nu, opzoek naar de Samango's. Hopelijk zou het wat minder kruipen en klauteren worden als gisteren. Ik pikte eerst de GPS en de PDA op in de Barn om de gegevens in te voeren en op te slaan. Daar kwam ik Gunther tegen, de Sint-Bernard van eigenaar Ian, die groter is dan een schaap maar zich gedraagt als een puppie. Gunther is de laatste dagen nogal eenzaam aangezien Ian zijn vrouw haar been heeft gebroken en momenteel in het ziekenhuis in Polokwane verblijft. Hij heeft dan ook de neiging van uit te breken uit de tuin en vrij rond te lopen in Lajuma. Zo ook deze ochtend. Als ik de Barn verliet, kwam hij vrolijk aangehold en wou niet meer van mijn zijde wijken. Een probleem, want met hem kon ik het bos niet in aangezien hij altijd achter de apen aangaat. Dus ik terug richting Barn met Gunther, maar 'blijf' heeft ie duidelijk nog niet geleerd :-). Even later kwam hij dus opnieuw achter me aan getrippeld. Dat bleef zo ongeveer een half uur duren, waardoor ik pas in het bos aankwam als de apen net begonnen wakker te worden. Gauw de nodige gegevens genoteerd en de slaapbomen gemerkt en dan op weg voor wat een lastige dag zou worden.

De Samango's vertrokken in alle richtingen van de slaapplaats waardoor het moeilijk was te bepalen welke richting ik nu best ing Ik koos de richting waarnaar ik de meeste apen zag vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later geraakte ik door het dichte bladerdek, de doornige planten die me de weg versperren en het vele geklauter de apen kwijt. Na even zoeken besloot ik cirkels te gaan lopen rond de slaapplaats om het spoor van de Samango's terug op te pikken. Ongeveer een klein uur later vond ik dan toch weer aansluiting bij een kleine subgroep met vrouwtjes en enkele jongen. Ik besloot hen nauwgezet te volgen om zo proberen terug bij de kerngroep te komen. Het ging in sneltreinvaart richting oost, naar het riviertje waar ze gisteren ook al waren. Eens aan de rivier aangekomen, was het tijd om een pitstop te houden. Wat schors eten, elkaar een beetje vlooien en langzaam een voor een er van tussen muizen. Toen er nog slechts vier dieren overbleven, besloot ik op zoek te gaan naar de andere, die ik eerder iets verder in de struiken had zien foerageren. Terwijl ik weer flink vast kwam te steken met mijn rugzak in de doornige begroeiing, gingen ook de laatste dieren ervandoor. Toen ik me eindelijk had losgerukt, waren de Samango's nergens meer te bespeuren. Het geluid van het stromende water verhinderde ook dat ik ze op gehoor kon terugvinden. Dus weer rondjes lopen geblazen... Geen enkel idee in welke richting ze vertrokken waren. We bevonden ons vlak nabij een pas gerooid stuk bos, dus die kant konden ze al zeker niet op. In alle andere richtingen geen spoor van hen te bekennen. Na een uurtje gaf ik het zoeken op en keerde enigszins ontgoocheld terug naar het Bush Camp. Ondertussen was het 13u20. Ik zou opnieuw proberen om hen terug te vinden op een van de gekende slaapplaatsen.

Gelukkig zat het lot me nu een beetje mee: de Barn troep kwam tegen 16u afgezakt tot in het Bush Camp. Jeeejj, daar waren ze weer! Ik pakte gauw mijn spullen en ben hen gevolgd tot op hun slaapplaats, waar ze moe en voldaan ruzie maakten vooraleer de rust in het bos weerkeerde...

Knorretje

Zondag 19/08 - Nu de zon is teruggekeerd boven Lajuma, stijgen de temperaturen weer makkelijk boven de 25°C uit. Ideale omstandigheden om eens een bezoekje te brengen aan de waterval. Een klein uurtje naar beneden wandelen door mamba-land hebben we er wel voor over :-) Zo gezegd, zo gedaan. Guillaume en Marion, twee Franse studenten, wezen me de weg en vergezelden me. De waterval bevindt zich in een prachtig en rustige omgeving, omring door niets dan natuur. De rivier is gevuld met heerlijk koud water dat rechtstreeks van de bergen komt. We nemen een duik in het koude water en laten ons vervolgens opdrogen in de zon. Het is genieten... :-)

Maandag 20/08 - Maandag, stadsdag. Ik moet op zoek naar iets deftigs dat ik kan dragen op het trouwfeest  van Katy en Sam eind volgende week. Bij voorkeur een kleedje.  Na het ontbijt duik ik algauw de ene na de andere shop in. En wat ik tegenkom zijn heerlijke Afrikaanse taferelen. Zo zit in de ene winkel een vrouw op scheidsrechtersstoel naast de ingang van de winkel om toezicht te kunnen houden. Een soort van levende camera dus. Big sister is watching you! ;-) In een andere winkel is een vrouw de vloer met nat aan het dweilen. Erachter komt een vrouw met een waaier, om de vloer te drogen. Heerlijk toch, Afrika? :-) Na de nodige boodschappen te hebben ingeslagen, gaat het weer richting Lajuma. 's Avonds is er nog een 'braai' (BBQ) om het afscheid van Marion en Guillaume te vieren. Met een buikje vol pannenkoeken, chocoladecake en heerlijk kruidenbrood, kruip ik tijdig mijn bed in.

Dinsdag 22/08 - Vandaag opnieuw een ganse dag bij de apen doorgebracht. De tijd leek wel voorbij te vliegen, want ze hielden me serieus aan de draai. De groep ging redelijk ver oostwaarts, buiten het Lajumadomein, waar een klein riviertje stroomt omgeven door grote rotsblokken. Het was de ganse dag weer klauteren geblazen. Toen ik 's middags met grote honger een hap nam van mijn boterhammen, bleken die beschimmeld te zijn. Brood houdt dus blijkbaar ook hier niet meer dan een week... Dan maar op de tanden bijten en honger lijden. Was ik maar even een aap, dan kon ik ook beginnen rondscharrelen op de grond. Maar zo groot was de honger nu ook weer niet... ;-)  's Avonds bij het invallen van de schemering, kreeg ik nog bezoek van een familie bosvarkens. Eentje kwam zelf zo dichtbij dat ik bijna zijn snuit niet meer op de foto kreeg...

Bosvarken

Net België...

Donderdag 16/08 - Donderdagochtend om 4u45 opgestaan om de slaapplaats van de Samango's te beschrijven en te noteren. In welke bomen slapen ze? Hoe is de kroondichtheid? Wat met de omliggende vegetatie? De hoogte en breedte van de slaapbomen etc... Toen we rond een uur of 8u klaar waren, moesten we nog hetzelfde doen voor de slaapplaats van de dag ervoor. Daarna begon een semi-vrij dagje. Eindelijk tijd om eens deftig te douchen na die dagen door de vegetatie geploegd te hebben. En ik kan zeggen, het was nodig :-) Mezelf kreeg ik gelukkig proper, maar mijn kleren was wat anders... Het rode stof uit mijn kleren proberen spoelen bleek een bijna onmogelijke opdracht. Keer naar keer kleurde het water chocoladebruin. Hoewel ik absoluut een fan ben van chocolade, was dat nu toch net iets minder het geval.

Tegen 16u30 was het dan alweer tijd om de Samango's opnieuw te gaan zoeken zodat ik vrijdagochtend onmiddellijk aan de slag kon. Om in zo'n bos een groep apen terug te vinden, is het best om ze op gekende slaapplaatsen die ze regelmatig frequenteren te gaan zoeken tegen zonsondergang. Zo gezegd, zo gedaan. Voor de eerste twee slaapplaatsen was weer klauteren geblazen. Zonder succes. We hadden nog tijd om één slaapplaats te gaan bezoeken voor het donker werd en Laura gokte op de slaapplaats langs het Narinapad. En bingo! Daar waren ze. Ik kon met een gerust gemoed gaan slapen.

Crested guineafowl

Vrijdag 17/08 - Opnieuw ging de wekker vroeg af. Na het ontbijt ging ik op pad en zocht de apen op op de slaapplaats waar we ze de avond tevoren hadden achtergelaten. Eens in het mistbelt forest, waar de Samango's zich meestal 's nachts verschalken, kwam een felle mist opzetten (vandaar dus de naam :-)). Het beloofde een dag te worden met typisch Belgisch weer: mistig, vochtig en koud en daar was ik nu eens niet op voorzien... Gelukkig besloten de Samango's eens ze wakker waren richting Bush Camp te trekken. Zodoende kon ik tussen twee observaties in snel wat warme kleren aantrekken en een regenjas meegritsen. Onderweg naar het Bush Camp kwam ik nog twee Crested Guineafowl, een soort parelhoen, tegen die op nog geen meter langs het pad zaten. Gek genoeg waren ze zo tam dat ze gewoon bleven zitten als ik passeerde. Wanneer ik weer bij de Samango's teruggekeerd was, na een half uur te zoeken omdat de GPS het noorden steeds in een andere richting plaatste, kwamen er nog vier parelhoenen voorbij piepend op een rijtje achter elkaar aan. Best een grappig zicht. Niet veel later dook ook de eerste Red Duiker van de dag op. Die beestjes zijn zo schuchter dat ze de ganse tijd heen en weer rennen als ze ergens een aap tegen komen. Je kan je al voorstellen wat da betekent als ze een hele groep apen tegenkomen. Entertainend, dat zeker :-) Later op de dag volgende nog een paar zigzaggers en zelfs eentje die zijn kalmte wist te bewaren. Als beloning mocht die op de foto :-)

Red duiker

Voor de vogelaars nog een update van de nieuwe waarnemingen: Grey-backed camaroptera, Green-back camaroptera, Yellow-bellied eremomela, Verreaux eagle, Cape batis, Southern boubou, Purple-crested turaco, Natal spurfowl, Lemon dove, White-starred robin, Yellow-breasted apalis, Bar-throated apalis, Black-backed puffback, Black-headed oriole, Neddicky (Oooo nee, cisticola's...:-/), Grey tit-flycatcher, Olive bushshrike,... and many more to come...

Monkey time

Breakfast at Rosa's

Hier zijn we dan weer. Maandag voor het eerst naar 'de stad' geweest. Louis Trichardt ligt zo op ongeveer een 80 min rijden van Lajuma. Om 7u30 gingen we op weg met twee jeeps en een minibusje. Zelfs na een week leken de winkels wel feesttenten :-) Beginnen met een uitgebreid ontbijt (+ chocoladecake :-)) in Rosa's café, daarna de stad in om enkele benodigdheden te kopen, vervolgens naar de Fruit&Veggie Market en dan op naar Mike's voor de lunch en een pintje. Even voor 15u de winkel in duiken om eten voor de week in de slaan en verrassing, verrassing, ze hadden toch wel Nutella in de rekken staan zeker! Mijn week is goed :-) Nog rap een pizza binnensteken voor het vertrek   en dan terug naar Lajuma waar het échte werk op me te wachten stond. Dinsdag was immers D-day. Dan zou ik eindelijk aan de slag kunnen met de aapjes.

Dinsdag - Opgestaan om 6u om de Barntroep, genoemd naar 'de Barn' waar ze vaak rondhangen) te ontmoeten op hun slaaplocatie die Laura de avond ervoor had gezocht. Na hun slaapbomen gemarkeerd te hebben, gingen we op pad door het bos in het kielzog van de Samango's. Balanceren op rotsblokken, grote rotsen op- en overklimmen, op handen en knieën een weg zoeken door de vegetatie, compleet gekrast worden terwijl je je probeert te wurmen door de doornvegetatie en je rugzak blijft haken achter lianen en ranken... Ondertussen nog proberen elke 20 min te noteren wat de apen aan het doen waren, hoe hoog, met wie, waar en wanneer. Waarom wou ik dit ook alweer zo graag doen? ;-) Maar de Samango's leken er rekening mee te houden dat het mijn eerste dag was en ze maakten het ons nog niet te moeilijk, zou ik later leren... Om 18u ging het licht uit in het bos en een half uur later waren de apen in dromenland. Ik was moe maar voldaan.

Woensdag - Om 4u45 ging de wekker. Monkeytime! Gauw ontbijten en dan op naar de Barn om de GPS en PDA op te pikken en te vertrekken naar de slaapplaats van de apen voor ze wakker zouden zijn. Het was nog donker als we op de slaapplaats toekwamen. Een kwartiertje later begonnen langzaam grommetjes te komen van links en rechts. Apen met een ochtendhumeur? :-) Niet veel later gingen we weer op pad voor een nieuwe dag. Deze dag zou ons door het haast op sommige momenten ondoordringbare evergreen forest leiden. En dat zullen we geweten hebben! Na verschillende uren kruipen door lianen, doornstruiken, op onze buiken, handen en knieën hadden we slechts 750m afgelegd. De Samango's hielden het pas voor bekeken toen ze een andere troep tegenkwamen aan de andere kant van het Lajumadomein. Alarmroep, iedereen terug van waar hij gekomen was...en wij dus ook :-/. Gelukkig werden ze ondertussen al wat minder reislustig en begonnen ze meer te foerageren in de bomen en op de grond. Eindelijk even rust. Niet veel later nestelden ze zich in hun slaapbomen en eindigde voor ons een lange en vermoeiende dag.

Griet aan het werk bij de aapjes

Drogo boven

Anna en Laura bij de cameraval

Vandaag werd ik ondergedompeld in de wereld van de cameravallen. Om 7u stonden Anna, Alice, Laura en ik klaar om te vertrekken. Alle materiaal opladen en weg zijn wij. De trip zou ons leiden naar het uiterste westen van de Soutpansbergen....over Afrikaanse onverharde wegen :-)

Bij de eerste cameraval was het al prijs. Een luipaardmannetje Drogo genaamd, bleek vorige week nog voorbij de cameraval zijn gewandeld. Drogo werd een drietal weken geleden gevangen en voorzien van een halsband met zender. Die halsband zendt signalen uit naar een ontvanger hier in het kamp wanneer er telefonisch bereik is. Ondertussen zijn Katy en Sam al te weten gekomen dat Drogo een mannetje is met een vrij groot territorium. Dat zou later ook nog blijken.

Bij de tweede cameraval bleken vooral Bavianen en een soortboskip (Crested guineafowl) voorbij de cameraval zijn geparadeerd. Wanneer we de derde cameraval bereikten, vond Alice voetsporen en verse uitwerpselen van een Luipaard. De beelden op de camera bevestigden dat Drogo hier gisterenavond om 18u nog passeerde. Verder een Caracal, wat Stekelvarkens, Bush bucks, boskippen en een hele meute Bavianen gevolgd door een bende koeien.

Verse uitwerpselen van Drogo

Om cameraval vier te bereiken, moesten we gedurende een uur een uitgedroogde rivierbedding volgen. Veel klauteren over stenen en rotsen, met de meest prachtige uitzichten om uiteindelijk uit te komen in een soort van tropisch regenwoud langs een klein beekje. Een zalige plaats om te vertoeven. En dat vonden de Bush pigs blijkbaar ook. De camera's registreerden hun uitgebreid rondneuzen en fotografeerden hen langs alle kanten.

Op weg naar cameraval 5 werden we verrast door het gezelschap van een paartje Cape vultures. De auto werd aan de kant gezet en er werd uitgebreid genoten van de zwevende heersers van het luchtruim. Wanneer iedereen van de nodige foto's was voorzien, ging de tocht verder. Cameraval 5 toonde ons beelden van een ongezenderd Luipaard, mogelijk Cotton, een lokaal vrouwtje. Ook een staart van een galago die de camera's net iets te snel af was :-) De laatste camera van de dag bracht ons opnieuw beelden van Drogo, het mannetjesluipaard. Een bezig bazeke.

Cape vulture

Toen we gisteren na de vegetatietellingen in het Bush camp aankwamen, wisten de Franse studenten enthousiast te vertellen dat ze een Luipaard hadden gezien vlak bij Sam en Katy's huis. Daar lag nog een hoop rot vlees van de Luipaardvangsten. Helaas bleek het dier later niet meer aanwezig... Close but no cigar... Het zal nog even wachten worden op die ene mysterieuze en indrukwekkende waarneming... :-)

Aapjes overal

Samango meerkat

Gisterennamiddag was het dan eindelijk zover. De eerste aap in beeld :-) Het was een groep beerbavianen die langs de Barn voorbij trok met de nodige luidruchtigheid. Iets later, toen ik op verkenning ging richting Wilderness camp, stootte ik op een kleine groep niet-gehabitueerde Groene meerkatten. Met andere woorden, die pakten gauw hun biezen als ik wat dichterbij probeerde te komen. Nog even een Kurrichane lijster en een Gorgeous bushshrike aan de lijst toegevoegd en dan op weg naar de afspraak met Katy en Sam. Na de doelstellingen en de focus van het project nog eens te overlopen, klommen we via het Luipaardpad naar boven op de kliffen die het gebied van de Samango's afbakenen. Boven genoten we van het prachtige uitzicht over Lajuma en ongeveer de rest van Zuid-Afrika, leek het wel.

Beerbavianen

Op weg naar het huis van Ian, een oud professor van een lokale universiteit en eigenaar van Lajuma, eindelijk een troep Samango meerkatten in de bomen langs de weg. Guitige beestjes, dat wordt vast leuk :-) Ian woont in het oorspronkelijke landhuis dat bij het domein hoort. Hij heeft er ook een mooie collectie vlinders hangen die hier zouden moeten voorkomen. Voorlopig heb ik er alleen nog maar witte en zwarte gezien :-). Toen ik hem vroeg naar de nachtvlinders, wist hij me te vertellen dat er een Zuid-Afrikaanse mot naar hem vernoemd is :-).

Grote galago

's Avonds nog even bij Katy en Sam langs gegaan om proberen de Grote galago te zien, die daar bijna dagelijks in de tuin passeert op zoek naar een lekker stukje banaan. Na de banaan over de boom uitgesmeerd te hebben was het wachten geblazen. In de schemering was het al zover: 2 Grote galago's trokken al ruziënd en krijsend voorbij door de boomkruinen. Niet veel later kwam ons snoepertje langs, die duidelijk genoot van de verse banaan.

Ondertussen hadden de Franse studenten een kampvuur gemaakt om een 'braai' (Afrikaans voor BBQ) te doen. Wat aardappelen in het vuur, wat overschot van gisteren erbij en smullen maar :-) Nog wat lezen en dan vroeg het bed in want de volgende dag zou ik vegetatietellingen doen met Katy.

Om 8u30 vertrok ik samen met Katy richting Barn om te beginnen aan onze 'vegetation maps'. In het bos zijn zo'n 480 bomen gemerkt die maandelijks door verschillende mensen geëvalueerd worden op de aanwezigheid van bladeren, vruchten en zaden (fenologie). Wij zouden er vandaag een 50-tal doen. Daarnaast wordt ook om de twee jaar de diameter, hoogte en kroongrootte van de bomen bepaald. Ook dat stond dus op de planning.

Bij de eerste boom was het al prijs. Het 100-meter lange meetlint dat we bij hadden lag in een flinke knoop... Eens ontward, konden we aan de slag. Tegen de middag hadden we zo'n 20-tal bomen gedaan. Tijd om even te rusten, te lunchen... en Dassies te gaan zoeken :-). Na enkel minuten zag ik beneden aan de rotsen al een Dassie wegglippen. Niet veel aan gezien, behalve een bruin achterste. Iets later kwam er eentje wat hoger voorbij gespurt. Nog niet meer kunnen zien. Gelukkig zijn er ook in de dierenwereld wat tammere individuen. Zo'n kwartier later, kwam deze lieverd naar buiten en bleef rustig zitten om mij eens van dichtbij te bekijken. De interesse was wederzijds... :-)

Dassie

En dan terug aan de slag. Meer bladeren tellen, langs en over doornige struiken en rotsen kruipen en bomen zoeken en meten. Tegen 17u hadden we er wel genoeg van. Met 48 bomen op ons conto, mochten we best tevreden (en vermoeid) zijn...

Aangekomen

Een vliegtuigreis van 15u, een treinreis van 1u, een busreis van 6u en twee giraffen later kwam ik dan eindelijk aan in Louis Trichardt. Deze stad, ook wel Makhado in het Venda, is een kleine stad gelegen aan de voet van de Soutpansbergen. Na wat basisinkopen in de lokale Spar ging het van daaruit richting Lajuma Research Centre. Onderweg vertelde Katy, de field team leader van Durham University, honderduit over alle studenten en onderzoeken die hier momenteel lopende zijn. Het is hier momenteel redelijk druk met de vakantie in Europa en Amerika, waar veel studenten gebruik van maken om hier hun stage te komen lopen.

Kamertje in Bush Camp

Eens ter plaatse kreeg ik een kamertje toegewezen in het Bush Camp. Redelijk basic maar wel puur en voldoende. Ik maakte kennis met Anna, mijn buurvrouw voor de komende drie maanden die ook op het PPP (Predator and Primate Project) werkt. Zij is de veldassistente van Katy en haar verloofde Sam, die hier samen het project runnen. Daarna volgde nog een hele rits mensen van Guillaume, Jeremy, Marion, Amy tot een hele hoop anderen van wie ik hun naam ondertussen alweer vergeten ben :-)

Keuken Bush Camp

's Avonds eten gemaakt in de veldkeuken, die al bij al nogal redelijk uitgerust is met gasvuur, koelkasten en oven. Het is wel aangewezen alle kasten waar je voedsel bewaart goed gesloten te houden want de Galago's durven al eens op strooptocht gaan in de keuken :-) Daarna nog even naar de Barn om kennis te maken met de overige studenten en mijn mails even te checken.

Gebouw kamer

Na een redelijk frisse nacht met de nodige vreemde geluiden werd ik vanochtend wakkere met het geluid van zingende vogels en de zon die langzaam boven de bergen klom. Laten we eerlijk zijn: het kan slechter... ;-) Eerst wat vogeltjes zoeken (o.a., voor de vogelkijkers die meelezen :-), Cape batis, Bar-throated apalis, Bearded scrub robin, Cape white-eye) en dan naar Oldenrich voor een praatje over de omgeving, de gevaren (slangen, spinnen en luipaarden) en een deel geschiedenis. Op weg daar naartoe kwam ik een Knobbelzwijn tegen dat me stond aan te kijken van op de weg. Blijkbaar zijn ze nogal verzot op het gras rond Olden richs en Judy's overigens prachtige huis, tot spijt van Judy :-) In hun tuin ook nog Emerald wood dove, Striped pipit, Dark capped blubblub en enkele Firefinces.  

En nu wordt het hoog tijd voor een douche, want daar heb ik de afgelopen twee dagen nog geen tijd voor gevonden :-)