We vangen ze!

Adrian met alfaman

Zaterdag (25/08) werd het startschot gegeven voor het vangen van de Samango's.  Het vangstteam bestaat uit Kirsten, de onderzoekster van de universiteit van Kaapstad, Adrian de dierenarts, BB, Marilise en Jabu.  Het onderzoek, waar deze vangstperiode deel van uitmaakt, focust op het verzamelen van zoveel mogelijk genetische informatie over de verschillende Samangopopulaties die in Zuid-Afrika voorkomen. Daarnaast wordt geprobeerd aan de hand van de slijtage van het gebit iets meer te weten te komen over de invloed van de omgeving en de leeftijd van de dieren. Dus wij aan de slag.

Bloedstalen nemen

Aangezien de vallen die rond de Barn werden opgesteld niet onmiddellijk succes hadden, werd geopteerd om te werken met 'mobiele' vangstlocaties. Daarbij werden zowel de Housetroep als de Barntroep gevolgd en probeerden de vallen steeds zo te plaatsen dat we de dieren telkens een stapje voor waren op hun weg door de vegetatie. Al gauw hadden we succes. Het onverschrikte alfamannetje van de Barntroep was de eerste die zich liet vangen. Nadat hij door Adrian in dromenland werd gebracht, werd hij gewogen, werden er bloed- en haarstalen genomen, foto's van het gebit gemaak en werd hij volledig opgemeten. Met zijn 8,3 kg en zijn scherpe hoektanden ziet hij er niet alleen indrukwekkend uit, maar blaakt hij bovendien van gezondheid. Nadat hij werd voorzien van twee kleurrijke oorbellen om individuele herkenning mogelijk te maken, mocht hij in een kooitje in de auto zijn roes uitslapen en werd alweer jacht gemaakt op een volgend slachtoffer. Er zouden die dag nog twee vrouwtjes van de Housetroep volgen. 

Zondag 26/08 - Vandaag hadden we minder geluk met de vangstsessie. Enkel het alfamannetje van de Housetroep, Oscar genaamd, liet zich vangen. In de namiddag ging ik met Sam en enkele van zijn gasten de luipaardvallen controleren en op scherp zetten met de bedoeling Farfalla, een luipaardvrouwtje en Mr. Schonken, een stoere bink, van een zender te voorzien zodat hun bewegingen gevolgd kunnen worden. De zes vallen lagen een paar honderden meters uit elkaar langs wegen in het aangrenzende domein en worden tweemaal gecontroleerd doorheen de nacht.

Sam installeert de voetlus

De val bestaat uit een ijzeren voetlus die wordt getriggerd door op een U-vormig ijzer te trappen en zich dan sluit rond de tenen van het luipaard. Op die manier kan het dier zich niet bezeren aan een kooi of andere materialen die het in zijn omgeving tegenkomt. Dat is niet alleen belangrijk voor het welzijn van het dier, maar tevens ook voor zijn status als predator. Zonder zijn scherpe hoektanden zou hij immers niet meer in staat zijn prooien te doden.

Lokaas ophangen

Als lokaas werden enkele koe-foetussen opgepikt in het slachthuis. De toegang tot het lokaas werd afgesloten rondom door een takkenmuur zodat er slechts één ingang overbleef. Op die manier moet het luipaard wel langs de voorziene weg - en dus langs de voetlus - passeren om bij het lokaas te geraken. Het slachtafval was ondertussen al een week oud en had gans die tijd in de zon gelegen. Een heerlijke klus dus om het in stukken te snijden en op te hangen! ;-) Aangezien niemand anders zich kandidaat stelde en Sam al genoeg om handen had met het scherp stellen van de val, mocht yours truly deze aangename taak op zich nemen. Eens de voetlus en het lokaas op hun plaats lagen, kon de val op scherp worden gezet en werden alle zichtbare stukken van de val nauwkeurig gecamoufleerd met blaadjes en zand. Fingers crossed!