The end...

De laatste dagen zijn aangebroken. Dinsdag gaat het weer richting Brussel. De drie maanden zijn voorbij gevlogen.Het is een mooie ervaring geweest. Leerrijk, boeiend en rustgevend. Net wat ik zocht.

Voetafdruk Bruine hyena

De voorbije dagen werd opnieuw geprobeerd Luipaarden Farfalla en Mr Schonken te vangen. Dezelfde zes vallen werden op scherp gezet en voorzien van aas. Voorlopig zonder succes. Alhoewel... Eergisteren konden we aan de hand van pootafdrukken in de buurt van val nr 6 zien dat het aas de aandacht trok van een Bruine hyena die even de tijd maakte om aan de val te stoppen. Maar blijkbaar vertrouwde ze het zaakje toch niet en liep verder. Vanmorgen konden we vaststellen dat bij maar liefst 4 van 5 vallen (een hebben we moeten sluiten vanwege het regenweer de voorbije dagen) het aas was verdwenen en 3 vallen afgegaan waren. Helaas geen Luipaard te zien. Vermoedelijk waren het Honingdassen die met het aas gaan lopen zijn. Hun poten zijn te klein om gevangen te worden in de val. Vanavond hebben we een laatste kans om een van de twee Luipaarden te vangen. Fingers crossed!

Ook leuk: onderweg naar de vallen de eerste dagen, kwam plots een Aardvark uit de struiken de weg op  gewandeld voor de auto. Aardvarks worden hier slechts heel zelden gezien, dus een knaller van een waarneming. Wij blij :-) Grappig dier, zo met die grote oren en lange snuit!

Ook vogelgewijs doen we nog een laatste efforke. Vorige week begonnen de Narina trogons eindelijk te roepen. Dé kans om deze mysterieuze vogel, die het uithangbord is van Lajuma, te zien te krijgen. De duifachtige roep bracht me algauw bij een van de mannetjes, die vanop een tak in het bos zat te zingen. Bij het opzetten van de vallen voor de Groene meerkatten, kreeg ik eindelijk de Violet-backed starling in het vizier. Het prachtig violette verenkleed schitterde in de zon. Zelden zo een mooi gekleurde vogel gezien.

Uitzicht over Lajuma

Gisteren dan van het mooie weer geprofiteerd om nog een wandeling te doen langs het Luipaardpad, dat bovenop de kliffen loopt. Schitterende uitzichten over Lajuma en de wijde omgeving. Van boven op de rotsen zong een Mocking Clif chat, een mooi gekleurde zwart met rode vogel. Verder een mooie wandeling die me nog een laatste keer liet genieten van de prachtige omgeving van de patches.

Lajuma, ik zal jou, je wilde dieren en vergezichten missen...

Babyseizoen!

Barn met Ellie, Christoph, Marion en Charlotte

Het is alweer even geleden dat ik nog een update gaf van wat er zo allemaal in Lajuma gaande is momenteel. Bij deze zetten we dat recht.

di 16/10 - Toen ik terugkwam van vakantie bleek ik nog de enige te zijn die in het Bush camp verbleef. Aangezien alleen toch maar alleen is en ik na een hele dag bij de apen wel wat menselijk gezelschap op prijs kan stellen, nam ik met pijn in het hart afscheid van het Bush camp en vervoegde onder de noemer 'hoe meer zielen, hoe meer vreugd' de rest van de bende in de Barn. Net iets meer luxe, net iets minder charme, maar wel gezellig.

Ook Ellie en Christoph kwamen toe tijdens onze vakantie. Zij zullen voortaan de apen volgen. Aangezien het hun eerste veldwerk is, leer ik ze hoe de apen te volgen, hoe welk gedrag te scoren en hoe ze de slaapbomen moeten beschrijven.

GG's baby

De eerste dag dat we samen naar de apen gingen, kozen de Samango's de lastigste route uit die ze maar konden kiezen: een hele toer door het acaciabos, daarna klimmen over de rotsen in het mistbeltforest en vervolgens op handen en knieën door de klimplantenwildernis. Geen wonder dat ze er snel aan gingen twijfelen of ze wel van het juiste hout gesneden waren om deze job te doen. Het vergt tenslotte wel enig doorzettingsvermogen en een flink pak motivatie. Ik liet hen dan in de namiddag maar even rustig bijkomen terwijl ik bij de apen bleef. Ondertussen kon ik nog even genieten van de stilte van het bos en het gezelschap van mijn harige vriendjes. Het werd alleen maar leuker als GG passeerde met haar nieuwe baby. Wat een schatje! Tegen valavond vervoegden Christoph en Ellie ons opnieuw. Intussen waren ze al wat bekomen van hun eerste kennismaking met de Samango's en weer klaar om er het beste van te maken. De Samango's trokken naar hun slaapbomen en  wij leidden onze vermoeide ledematen terug naar de Barn.

woe 17/10 -  Om vier uur opgestaan om de apen te ontmoeten op hun slaapplaats, toen plots een gigantisch onweer losbarstte. De regen viel met bakken uit de lucht en hemel werd verlicht door de ene bliksemschicht na de andere. Aangezien er geen doorkomen aan was, besloten we even te wachten tot het onweer zou overtrekken. Ondertussen stroomde de regen binnen in onze kamers en werden potten en pannen uit de keuken aangesleept om het water op te vangen. Ik probeerde mijn bed droog te houden door het tussen de lekken in te manoeuvreren  Ondertussen was ook Mona al op pad om haar bed regenvrij te houden. Ook dit is Afrika :-) Het duurde tot 8u eer we eindelijk weer naar buiten konden. Gelukkig bleken de Samango's niet al te veel last te hebben ondervonden van het onweer en zagen ze er nog relatief droog uit. De natte nacht toverde ook een hoop vliegende termieten tevoorschijn, waar de apen dol op bleken. Zowel de bavianen als de Samango's plukten de ene na de andere termiet uit de lucht om de dag te beginnen met een proteïnenrijk ontbijt. Helaas betekende dat ook dat de apen zich nogal sterk verspreidden en snel voortbewogen. Opnieuw een helse klus voor Ellie en Christoph om ze te volgen...Net toen ik dacht dat het niet meer erger kon worden, kwam ook de mist nog opzetten. Niet veel later geraakten we het spoor dan ook bijster. Ik gaf hen nog enkele aanwijzingen om ze terug te vinden, wat ook bijna lukte (we vonden er eentje, maar die was ook de rest van de groep kwijt :-)), maar tevergeefs... Wanneer we in de Barn aankwamen, waren Pete's bavianen net daar. Ook daar zijn enkele nieuwe baby's geboren. Genieten! :-)

Sam en Brittany aan het lassen

do 18/10 - Vandaag komt Sam ons oppikken om de Luipaardvallen weer in operationeel te maken. Charlotte, Marion, Christoph en ik gaan mee om te helpen. Terwijl Charlotte de eerste koefoetus aan stukken snijdt om als lokaas te dienen, zoeken Christoph en Marion takken bij elkaar om rond de val te plaatsen. Sam zet de val weer terug op zijn plaats en ik verwerk de aangesleepte takken tot een takkenwal. Een vlotte samenwerking, al lijken sommigen nogal sterk in hun rol op te gaan. Vijf uur later zijn alle vallen operationeel en voorzien van lokaas. Maandag kunnen we weer aan het vangen gaan! En niet alleen Luipaarden, maar ook Groene meerkatten en bavianen. Brittany en Sam zijn momenteel nog druk in de weer  met het in elkaar knutselen en lassen van de bavianenvallen.  't Beloven dus nog drukke weken te worden!

Charlotte, Christoph en Marion verzamelen takken en gaan nogal in hun werk op :-) 

Marion maakt het lokaas klaar

Vakantie op vakantie

27/09 - Eindelijk is het zover: vakantie! Wim is geland in Johannesburg zonder bagage. Al niet onmiddellijk het beste begin voor een overzeese vakantie :-/ Maar niet getreurd, we maken er het beste van. Wat relaxen en dan naar de braai bij Sam en Katy om Katy's laatste avond in Lajuma te vieren. Ze vertrekt voor twee maanden naar Durham (UK) om haar doctoraat op Bruine hyena's van de grond te krijgen. Een paar glaasjes Porcupine ridge wijn en dan ons bed in.

28/09 - De vakantie beginnen met een dagje relaxen, dat moet kunnen ;-) Wim probeert ondertussen de vliegtuigmaatschappij te bereiken om te achterhalen waar zijn bagage gebleven is. We doen nog een wandelingetje naar de waterval en besluiten de dag bij een kampvuur in het Bush camp.

29/09 - De nieuwe dag brengt goed nieuws: de bagage is aangekomen in Johannesburg en zal later op de dag geleverd worden. Jeeejj!! Weer een zorg minder. Dan blijft er alleen nog genieten over. Ik verras Wim met een ritje op de Quad bike naar de patches, het plateau boven op de kliffen. Terwijl we de bocht ronden, zien we zo'n 100m voor ons een Luipaard op de weg lopen! Hoera, eindelijk!! Na enkele seconden verdwijnt het in de bossen en is nergens meer te bespeuren. Toch een erg leuke waarneming die de trip er alleen maar mooier op maakt! 's avond staat er weer een braai op de planning, dit keer voor Laura's verjaardag. Het is helaas ook de avond van het afscheid van Laura. Ze vertrek op rondreis door Zuid-Afrika en zal daarna naar Madrid terugkeren. Na Anna die eergisteren vertrok, zie ik niet graag weer een vriendin vertrekken. Ik zal haar hier missen.

30/09 - Vandaag vertrekken we voor vijf dagen naar Kruger Nationaal Park. Ik kijk er naar uit om eindelijk die Afrikaanse beesten eens in levende lijve te zien in hun natuurlijke omgeving. Het is een goede twee uur rijden tot aan de toegangspoort Punda Maria. Van daar gaat het naar Tsendze, een rustieke kampplaats onder Mopani. Al gauw zien we een stel Buffels liggen onder de bomen. De eerste van de Big Five! Snel volgen Impala's, Burchell's zebra's, Olifanten (2 van de 5!), Struis- en een hoop andere vogels... Ons geluk kan niet op als we twee volwassen Gevlekte hyena's langs de kant van de weg zien liggen vergezeld van drie jongen! Schitterend! Iets minder schitterend was het besef dat we onze tent vergeten waren in Lajuma. Handig, wanneer je een kampeerplaats hebt gereserveerd voor die nacht... Mmm. Nog een Black-backed jackal tegen valavond en dan gaan we richting Mopani om in te checken. Gelukkig blijkt de campingverantwoordelijke nog een tent liggen te hebben. Na de nodige aanwijzingen vertrekken we na sluitingstijd van de poorten (18u) nog richting Tsendze. Vergezeld door een schitterende maansopkomst en brullende Leeuwen gaan we de nacht tegenmoet.

Vogelwaarnemingen: Yellow-billed hornbill, Bateleur, Fork-tailed drongo, Lilac-breasted roller, Magpie flycatcher, Bruine slangenarend, Cape glossy starling, Struisvogel, Southern ground hornbill

01/10 - Om 6u staan we klaar om Tsendze te verlaten en richting Phalaborwa te trekken om er ergens een goedkope tent op de kop te tikken voor onze tweede kampeernacht. Na de nodig inkopen gaat het verder in de richting van Orpen. Onderweg zien we drie Nyala's lopen. Iets later volgen de eerste Giraf en Waterbok. De plassen die de uitdrogende rivieren achterlieten zijn goed voor enkele waarnemingen van Krokodillen, half ondergedoken Nijlpaarden en ons eerste mannetje Kudu. Indrukwekkend, die horens! Wat verder zien we enkele Lappet-faced vultures en White-backed vultures vechten om een stuk van een 'kill', een Impala die eerder op de dag werd geveld door een roofdier. Later volgden nog waarnemingen van Koritrap, Secretarisvogel, Blue wildebeest, Martial eagle en Kleine bijeneter. In Orpen maken we nog gebruik van de gelegendheid om enkele souvenirs te kopen en sluiten de dag af met een fris pintje en een lekkere maaltijd, bereid in een buitenkeuken.


Vogelwaarnemingen: Grey hornbill, Green woodhoopoe, Horus swift, Little swift, African firefinch, Lesser-striped swallow, Blue waxbill, Yellow-billed hornbill, Cinnamon-breasted bunting, Giant kingfisher, Pied wagtail, Crowned lapwing, Helmeted guineafowl, Red-billed hornbill, Yellow-billed kite, Grote zilverreiger, Blauwe reiger, African openbill, Vorkstaartplevier, White-breasted comorant, Red-billed quelea, Scarlet-chested sunbird, Struisvogel

02/10 - Vandaag hebben we een laatste flinke rit voor de boeg naar een van de grootste kampen in Kruger, Skukuza. We kiezen ervoor een stuk onverharde weg te verkennen. Al snel zien we Knobbelzwijnen, Helmeted guineafowl, een Gevlekte hyena die de weg oversteekt vlak achter onze wagen, wildebeest, Giraffen, Zebra's en Buffels. Als we de verharde weg weer oprijden, zien we een Afrikaanse visarend langs het water vliegen, enkele Steenbokjes, een Klipspringer boven op een rots en nog twee Grondraven. Wanneer we een grote drukte langs een grote waterpoel zien, weten we dat het prijs is: Leeuwen! Een troep van zo'n 9 leeuwen ligt in de schaduw van een struik te niksen. Wanneer een Olifant dichterbij komt en zich druk maakt, kiezen de Leeuwen langszaam maar zeker het hazenpad.  Yes, de derde van de Big Five is binnen! Wat beter rondkijken levert ons ook onmiddellijk de vierde van de vijf op: een Witte neushoorn ligt gezapig van de koelte te genieten in de schaduw van een boom. De dag zit er zo goed als op en we zakken moe maar tevreden af naar onze bungalow in Skukuza.

Overige vogelwaarnemingen: Grey go-away bird, Greater blue-eared starling, Zwarte wouw,  Bruine slangenarend, Bateleur, Blauwe reiger, Steltkluut, African openbill, Martial eagle, Purple-crested turaco, African green pigeon, Burchells coucal, Pied kingfisher

03/10 - Eindelijk op weg naar de gouden cirkel van Kruger: Lower Sabie. Dit is dé regio voor Luipaard en Jachtluipaard, dus ogen open! We hebben slecht 42km voor de boeg, dus we besluiten het langzaam aan te doen. Het traject loopt voor het grootste deel langs de Sabie rivier, of wat er nog van rest op het einde van het droogseizoen. Een eerste stop naast de rivier levert Watergriel, Afrikaanse visarend, Brown-hooded kingfisher en African harrier-hawk op. In de bomen rondom de stopplaats zien we Chinspot batis en Orange-breasted bushshrike. Een tweede stop toont ons Goliath reiger en Hamerkop. De enige nieuwe zoogdieren die we te zien krijgen tijdens deze trip zijn Gebandeerde mangoest en Beerbavianen. Wanneer we rond de middag aankomen in Lower Sabie reserveren we onmiddellijk een plaatsje voor de nachtexcursie die plaatsvindt van 18u30 tot 21u30. We zijn benieuwd! Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot zo'n 40°C en besluiten we een duik te nemen in het zwembad en wat bij te slapen van de vele uren die we al in de wagen doorbrachten. Aangezien er vanmorgen al enkele jachtluipaarden gezien werden in de buurt, besluiten we nog even een kijkje te gaan nemen in de late namiddag. Bij het inslaan van een van de onverharde wegen zien we een hoop wagens staan. Dat betekent: roofdier! En inderdaad, een eenzame leeuwin ligt in de schaduw van een boom wat te soezen. Leuk!

Common duiker

's Avonds staan we te trippelen om te vertrekken. We zijn met z'n zevenen en een gids. Een eerste zoogdier dat in de schijnwerpers komt is een Scrub hare. Leuk, maar niet onmiddellijk waar we naar op zoek zijn. Snel volgt een Witstaartmangoest. Dat lijkt er al meer op! Verschillende Common duikers en steenbokken kruisen onze weg. En dan is het bingo: een kat! Een small-spotted genet steekt de weg over vlak voor onze auto en blijft even afwachten in een boom. Al gauw komt ze naar beneden en laat zich al wassend bewonderen: prachtig!! Ze lijkt zich helemaal niets aan te trekken van de schijnwerpers en de wagen. Zelden zo een mooi dier zo kunnen bewonderen. En dan voort, op zoek naar het volgende paar reflecterende ogen in de duisternis van de wilde natuur. En ik mag ze vinden. Een paar grote oren steken boven het gras uit: Serval! Al gauw laat ze ook haar vlekpatroon bewonderen. Mooimooi! Met een glimlach om de lippen sluiten we deze succesvolle avond af.

Overige vogelwaarnemingen: Kleine zilverreiger, Martial eagle, Hop, White-fronted bee-eater, Red-winged starling, Blacksmith lapwing, Knob-billed goose, Yellow-billed stork, Marabou, Blauwe reiger, Afrikaanse lepelaar, Yellow-wattled lapwing, Speckeled mousebird

04/10 - We rijden terug van Lower Sabie naar Skukuza in de hoop nog een van de grotere roofdieren op op te pikken. Maar helaas, het mag niet zijn. Enkel een Slanke mangoest kruist onze weg. Een extra trip in de late namiddag naar een plaats waar eerder leeuwen werden gezien, levert ook niets op. Op de weg terug zie ik wel nog een Red-crested korhaan langs de kant van de weg: ook leuk! :-) Morgen vertrekken we uit Kruger richting Kosi Bay.

Overige waarnemingen: Three-banded plover, Nijlpaard, Krokodil, Yellow-billed stork, Nijlgans, Blauwe reiger, Greater blue-eared starling, Blue waxbill, Bavianen, Witte neushoorn, Giraf, Impala, Koereiger, Knobbelzwijn, Olifant

05-08/10 - De volgende drie dagen verblijven we in Kosi Bay. Kosi Bay is gelegen aan de oostkust van Zuid-Afrika, net onder de grens met Mozambique, op zo'n 10u rijden van Skukuza. De monding van Kosi Bay is een natuurreservaat waar vissen in allerlei prachtige kleuren thuishoren. Het is dan ook een zalige plaats om te snorkelen en wat te relaxen. We kamperen in Amangwane, een rustiek verblijf met rieten hutten en een gemeenschappelijke keuken met zelfcatering.

Drakensberg

09-11/10 - De laatste etappe van onze trip brengt ons naar het zuidelijke deel van de Drakensberg. Een fenomenaal landschap, de 15u durende autorit meer dan waard. Wanneer we arriveren om 21u30 aan ons hotel in vliegvismekka Rhodes is alles donker. Gelukkig is de lokale pub nog open, waar we welkom worden geheten en ons wordt verteld dat een blikseminslag de elektriciteit in het dorp plat heeft gelegd. Iets wat blijkbaar wel vaker gebeurt. De barman toont ons onze kamer waarna we besluiten nog één pintje voor het slapengaan te gaan drinken. In de bar ontmoeten we Fred Steynberg en Zulch Conradie, beide begeesterd door vliegvissen en natuur. Het duurt dan ook niet lang voor we aan de praat geraken en het bier en de schnaps rijkelijk vloeien. Fred stelt ons voor om overmorgen samen te gaan vliegvissen in een meer op 2500m hoog in de bergen. Het is een afspraak!

Kraairivier

De volgende ochtend is al half wanneer we aan het ontbijt verschijnen. Fred is al druk bezig in zijn vliegvisshop en herinnert ons nog eens aan onze afspraak die we gisteren maakten.De alcohol heeft blijkbaar niet iedereen zijn geheugen aangetast ;-) Hij geeft Wim aanwijzingen om te gaan vliegvissen op de Kraairivier op Regenboogforel en Yellowfish. Zo gezegd, zo gedaan! Wim vangt er op enkele uren tijd meer dan 15 vissen. Een mooie vangst.

De volgende dag gaat het dan, zoals beloofd, richting Tiffendell. De wind waait loeihard en snijdt door merg en been. Ik probeer wat vogels te kijken terwijl de mannen een poging ondernemen om  hun vlieg op het water te laten vallen.Niet veel later heeft vliegvisgids Fred al zijn eerste Regenboogforel te pakken. Knap! Ook Zulch en Wim volgen gauw. Tegen de middag kruipt iedereen wat onderkoeld de auto weer in om terug naar Rhodes te rijden. Zulch, een safarigids uit het 5-sterren milieu, stelt voor in de namiddag op zoek te gaan naar Grondspecht, Rock jumpers en Lammergieren. Tegen zo'n aanbod zeg ik niet nee! :-) Dus na de lunch zitten we weer in de wagen terug de bergen in. En ja hoor, na ongeveer een half uur rijden vinden we de eerste Grondspecht. Schitterend beest! Wat verderop rijven we ook de Rock jumpers binnen. Bingo! Zulch neemt ons mee naar het 5-sterren verblijf TenAHead, dat gelegen is in een uithoek in de bergen. Een schitterend verblijf, voorzien van de grootste luxe met een magistraal uitzicht. Alleen jammer dat het wolken hier vaak rond de bergtoppen blijven hangen waardoor het vaak nogal mistig is. Na de thee keren we tevreden terug naar beneden. Nog een nachtje slapen en de vakantie zit er alweer op.

Dieren In Nesten

Klauteren geblazen

Zaterdag 22/09 - Spannende dag vandaag. Een team van Dieren in Nesten is gisterenavond aangekomen om me te volgen bij mijn onderzoek naar de Samango's.  Om 5u15 kwam John, de regisseur, me opzoeken om de dag te overlopen en te vertellen hoe alles in zijn werk zou gaan. Niet veel later volgden cameraman Brian, geluidsman Steven en presentator Chris Dusauchoit. Na de eerste opnames ter plaatse vertrokken we naar het bos op zoek naar de apen. Aangezien ze helemaal vanboven in het bos tegen de kliffen sliepen, werd de filmploeg al onmiddellijk ingewijd in de wondere wereld van het klauteren. Geen sinecure met al dat materiaal! De langstaartige bengels waren intussen al de hort op, dus het was even zoeken geblazen eer we ze terugvonden. Gelukkig merkte Chris al gauw de eerste Samango op en wees ons zodoende in de juiste richting. Het cameragebeuren kon van start gaan :-) De apen trokken in de richting van het doornige acaciabos, wat de vier mannen onmiddellijk aan den lijve zouden ondervinden.
Toen de cameraploeg tegen 9u30 terugkeerde om extra tape te gaan halen, zag Steven al rennend een groot dier met een lange staart weglopen gevolgd door een laag gegrom! Luipaardalarm! Vermoedelijk was het CC, het luipaardvrouwtje. Zo dichtbij en weer gemist! Verdorie toch... In de namiddag keerde de ploeg terug om nog meer opnames te maken van o.a. vlooiende apen. Brian kon er  maar niet genoeg van krijgen, leek het wel :-) Ondertussen werd ik door Chris uitgebreid geinterviewd. Ster voor één dag, heet dat ;-) Langzaam werd het donker, wat John toch wel een tikkeltje nerveus maakte met die Luipaarden en slangen in de buurt... Een laatste shot van de apen in hun slaapboom en het filmgebeuren zat erop.

Nog enkele laatste afspraken

We keerden terug naar het Wilderness Camp waar intussen een lekker diner en een koel pintje op ons te wachten stond. Nog gauw een PPP team meeting rond het kampvuur en dan met de hele bende naar de braai in de Barn voor het afscheid van Karen. Vele pintjes en wat whisky later waggelden we moe maar tevreden terug naar onze bedden.

Zondag 23/09 - Oeh...het vroege opstaan om de slaapplaatsen te beschrijven deed pijn. Misschien gisteren toch maar wat eerder moeten gaan slapen. Tegen 6u was ik al klaar en besloot nog even terug mijn bed in te kruipen. Drie uur later verscheen ik dan op het appèl in het Wilderness Camp. Met de Klara top 75 op de achtergrond, werden de voorbereidingen getroffen voor de laatste opnames. Brian bracht kleine cameraatjes aan in en op de wagen zodat ook de omgeving mee in beeld zou komen en Chris de aankondiging kon opnemen. Nog een paar takes en hun werk zat erop. 't Was een heel plezante ervaring en ik vond het jammer om hen al te zien gaan. Gauw meer van dat? ;-)

Zonsondergang

Omdat Anna binnenkort vertrekt, hadden we afgesproken om in de namiddag Mount Lajuma, een 1800m hoge berg in de buurt van het kamp, te gaan beklimmen en te kamperen op de top. Een uitdaging! We vertrokken om 16u richting de top om dan daar te kunnen genieten van de ondergaande zon. Na een vermoeiende klim van ongeveer 2u kwamen Laura, Anna en ik aan op het hoogste punt uit de omgeving. Een adembenemend zicht! En het zou er alleen maar beter op worden. De zonsondergang was zo mooi dat we er stil van werden... Dit is Afrika ten top! Zalig genieten! Nog wat gezellig kletsen bij halve maan met wat wijn, popcorn en chips en dan vroeg ons bed in want ook de zonsopgang wouden we niet missen.
De nacht bracht veel oncomfortabel gewriemel tussen graspollen en rotsblokken met zich mee maar was de moeite waard. Het schouwspel dat zich ondertussen had voltrokken zou ons zo mogelijk nog meer verbazen dan de zonsondergang van de vorige dag. De mist had het dal omgetoverd in een zee van watten met her en der een bergtop die er als een eiland bovenuit stak. Onbeschrijfelijk! Wat moet een mens nog meer hebben om gelukkig te zijn? :-)

Zonsopgang op Mount Lajuma

Girlpower

Donderdag 20/09 - Vandaag stond 'Operatie Kroonarend' op de planning. Een tiental jaar geleden spande een student van de unief van Durham een net onder de toenmalige nestboom van een koppel Kroonarenden. Dat moest toelaten prooiresten van de arenden op te vangen om te bepalen waaruit hun voedsel bestaat. Helaas hebben ze nooit prooiresten in het net aangetroffen en brak de tak waarin het nest zich bevond een jaar of twee geleden af.

Onlangs zag ik in het bos dat de arenden een nieuw nest aan het bouwen waren, niet ver van de plaats van de oude nestboom. Na overleg met Russell besloten we dat we het net onder het oude arendsnest zouden verwijderen en het onder het nieuwe nest zouden gaan ophangen. Een werk voor ons, de PPP-meiden. Dus Katy, Marion, Charlotte, Laura, San Marie en ik het bos in om 'Operatie Kroonarend' tot een goed einde te brengen.

De PPP-meiden aan het werk

Het net was nog op een paar plaatsen bevestigd met touw en ijzerdraad aan de bomen rondom de oorspronkelijke nestboom vastgemaakt. Die moesten we dus zien los te krijgen. Aangezien er een groot rotsblok onder de boom ligt, was het klauteren geblazen. Charlotte, een ervaren klimster, stond als eerste bovenop het rotsblok. De anderen volgden gezwind. Niet veel later werden de eerste touwen doorgeknipt en werd het bladerafval dat zich doorheen de jaren had opgehoopt verwijderd. Ongeveer een kwartier duurde het eer we de twee stukken net keurig hadden losgemaakt en neergehaald, klaar om te bevestigen onder de nieuwe nestboom.

Maar net als gisteren zat ook vandaag de arend op zijn/haar nest. Aangezien we vermoedden dat de arenden mogelijk al aan het broeden zijn, wilden we ze niet verstoren en werd besloten het net op een later tijdstip op te hangen. To be continued...

Kroonarend op het nest

Van pannenkoeken en Earthwatch

Blije gezichten aan tafel :-)

Zondag 16/09 - Zondag, brunchdag. We kregen gisteren na de team meeting een hele zak appelsienen mee van Katy en Sam die oorspronkelijk bestemd waren voor het vangen van Groene meerkatten. Toeval wil dat Charlotte ons net een appelsienperser cadeau had gegeven. Dus: jeeeej, vers appelsiensap! 's Morgens uitgeslapen tot 8u30 (ja, dat is hier uitslapen ;-)) en dan aan het persen. Vijftien appelsienen later had ik ongeveer een liter vers geperst fruitsap klaarstaan. Charlotte en Marion zouden eieren meebrengen en we zouden Amerikaanse pannenkoeken maken. Mmm...wat een vooruitzicht voor een zondagochtend! :-) Aangezien niemand een recept had voor Amerikaanse pannenkoeken gingen we maar gewoon aan de slag: wat melk, enkele eieren, wat suiker en veel bloem. Hoe meer pannenkoeken, hoe liever! Wat Nutella, stroop, confituur en hopla, onze eerste reeks pannenkoeken verdween in een mum van tijd naar binnen. Dan maken we er toch gewoon nog meer? :-) Zo gezegd, zo gedaan en tegen de middag gingen we voldaan van tafel.

Maandag 17/09 - Vandaag ga ik voor het eerste in lange tijd nog eens mee naar de stad. Niet dat er veel te beleven valt, maar als je geen brood of muesli meer hebt, wordt het een beetje een noodzaak. Gezellig met alle PPP (Primate & Predator Project)-meiden in de wagen :-) De dag wordt er traditioneel gestart met een stevig ontbijt in Rosa's Café. Een flinke toast met kaas en tomaat gevolgd door een enorm stuk chocoladecake. Een mens heeft toch weinig nodig om gelukkig te zijn :-) Daarna shoppen om dan te eindigen in Mike's Café met een grote pint Black label draught. Zo zouden alle dagen mogen zijn :-) Teruggekomen in Lajuma,  hielden we een braai voor Katy's verjaardag. Er werd uitgebreid gegeten, gedronken en zelfs gezongen in het Venda door de lokale universiteitsstudenten die we deze week te gast hebben. Jerry liet ons het Afrikaans gevoel voor ritme zien door er ook nog een dansje bij te doen. Maar toch weer op tijd in bed, want de volgende ochtend moest ik er weer vroeg uit.

Dinsdag 18/09 - Vandaag arriveren de Earthwatch-mensen. Zij betalen heel veel geld om hier 10 dagen te mogen komen meedraaien in het onderzoek. Goed voor ons, want wij krijgen nog maar eens een gratis maaltijd aangeboden om het begin van hun bezoek te vieren :-) Normaal gezien komen er meerdere keren per jaar vrijwilligers van Earthwatch naar hier afgezakt. Dit keer zijn ze slechts met z'n zessen. Vier dames in hun vroege zeventig en twee veertigsters. Het is weer eens wat anders...

Woensdag 19/09 - Vandaag gaf Oldrich een eco-wandeling voor de Earthwatch-vrijwilligers. Aangezien wij ook waren uitgenodigd, was dat een kans die ik niet wou laten schieten. Oldrich is een beetje een know-it-all en een crack als het aankomt op kennis over de omgeving en zijn fauna en flora. Het begon al mooi met het koppel Zwarte arenden dat mooi boven de kliffen uitsteeg en zich prachtig liet bewonderen. Van in het Wilderness Camp ging het dan richting Waterval over een rotsig pad. Bij de Dassie-kolonie zat een kleine Dassie ons al op te wachten. Hij werd wel een beetje nerveus van al die aandacht en zette zijn rughaartjes rechtop. Oldrich wist ons te vertellen hoe de lokale mensen de schors van de kurkstruik gebruiken om vissen te verdoven in het water. Een truck die ik zeker aan Wim moet vertellen als hij binnenkort me komt opzoeken ;-) Wat me vooral is bijgebleven van deze wandeling is dat de Soutpansbergen een heel biodiverse en uitzonderlijke regio is. Blij dat we daarvan deel mogen uitmaken! :-)

Uitzicht op Soutpansbergen

Bruine curieuzeneuzen

Dinsdag 11/09 - Wanneer ik 's avonds opnieuw op zoek ging naar de apen om ze de volgende morgen te kunnen volgen, zag ik plots een dwergmangoest de weg overlopen. Hoera, want het was al een tijdje geleden dat ik nog een nieuwe zoogdiersoort aan mijn lijst kon toevoegen :-) Ik bleef muisstil staan terwijl ik probeerde mijn fototoestel uit mijn rugzak te halen. Tot mijn verbazing bleef het niet bij eentje, het zijn tenslotte groepsdieren, maar liepen er maar liefst 16 de weg over! Ik besloot de apen even te laten voor wat ze waren en de mangoesten te volgen. Ze liepen langs het struikgewas naar een plek vol met grote platte rotsblokken. Daar gingen ze op zoek naar insecten en ander lekkers.Toch nog even alert blijven, want een raar individu is ons aan het volgen :-)

Elkaar nog even uitgebreid vlooien en dan naar bed

Woensdag 12/09 - Ik schrok wakker met een klap toen ik m'n ogen opende en besefte dat het al licht aan het worden was. Verdorie, mijn alarm niet gehoord! Snel uit bed, kleren aan en op weg naar de Samango's. Toen ik op de slaapplaats aankwam, waren de vogels al gevlogen. Nice, die 2,5u zoeken gisteren voor niets... :-/ Gelukkig zijn er altijd nog enkele achterblijvers die 's ochtends wat meer tijd nodig hebben om wakker te worden. Het duurde even voor er een duidelijke richting in hun heen en weer springen zat. Na een uurtje waren we dan eindelijk toch op pad: enkele moeders, hun jonge kroost en ik. Het beloofde een uitdagende dag te worden. De Samango's besloten een rondje te maken in het dichte struikgewas zodat ik ze nauwelijks kon volgen. Bovendien geraakte ik onderweg nog ergens de kap van mijn regenjas kwijt. Leuk, met het regenseizoen in het vooruitzicht :-( In de namiddag ging het richting bron, nabij de kliffen waar de bomen overgroeid zijn met lianen en er bijna geen doorkomen aan was. Enkele uren klauteren, kruipen en klimmen later arriveerden we nabij de Barn. Ik uitgeput, zij schijnbaar fris als een hoentje. Dan bleef er niets meer over dan elkaar uitgebreid te vlooien en te wachten tot het donker werd.

Donderdag 13/09 - Na drie dagen op te staan voor dag en dauw en door het bos te klauteren ben ik vandaag toe aan een welverdiende rustdag. Dat dacht Ozzie, Pete's kat, er ook van...:-)

Angst of geen angst?

 

 Week 37 - Momenteel organiseert de Universiteit van Durham hier een praktijkcursus voor de studenten Sociale anthropologie. Ze zijn met z'n 14'en. De eerste dag viel er al eentje af die met appendicitis naar het ziekenhuis moest worden gebracht en eentje brak haar been vlak voor het vertrek.Van een vlotte start gesproken ;-) De cursus duurt zo'n twee weken en eindigt morgen. Russell Hill, primatoloog en professor aan de unief, leidt dit alles in goede banen. Althans, dat probeert hij toch :-)
Hij voert met z'n studenten o.a. Giving Up Density-experimenten uit hier in het bos. Dat komt erop neer dat er op verschillende plaatsen en hoogtes in het bos kommen worden opgehangen gevuld met zaagsel waarin een bepaald aantal pindanoten verborgen zitten. Op het eind van de dag wordt de inhoud van de kommen gezeefd en nagekeken. Het aantal overgebleven pindanoten per kom geeft een maat aan voor de angst die de dieren ervaren terwijl ze op zoek gaan naar de noten. Hoe meer noten er overblijven, hoe meer angst de dieren kennen in dat stuk bos en hoe minder tijd ze dus zullen besteden aan het zoeken naar noten. De eerste dag waren de kommen helemaal leeggevreten. Angst? Nog nooit van gehoord! Vreten geblazen! :-)

De volgende ochtend stonden de apen al op wacht om de volgende lading pindanoten binnen te schrokken. Helaas pindakaas! De studenten kwamen pas een stuk later aan en de Samango's gingen er niet op zitten wachten. Rond 9u droeg ik de apen dan over aan Russell met zijn studenten. Dat bleek toch niet zo evident als je op het eerste zich zou denken... :-)  Het kruipen en wringen door de doornige vegetatie in korte broek en T-shirt is iets wat enkelen zich nog lang zullen herinneren. Bovendien geraakten ze de apen meerdere keren kwijt en dat zou het scenario blijken voor de komende dagen. Weinig studenten die geneigd zullen zijn om zich verder te specialiseren in de primatologie na deze cursus ;-)

We maakten van Russell's aanwezigheid gebruik om, tijdens een team meeting, hem te overstelpen met een heel aantal vragen en bedenkingen die we hadden opgehoopt tijdens de voorbije weken en maanden. Daarbij moest hij, na het volgen van de apen gedurende enkele dagen, toch toegeven dat het niet allemaal zo evident blijkt als hij had uitgestippeld van achter zijn bureau. Of hoe theorie en praktijk van elkaar kunnen verschillen... :-)

Paniek!

Na een korte onderbreking voor de trouw, staan de luipaardvallen opnieuw op scherp. Maandag 03/09 waren Anna en ik weer van dienst. Het beloofde een spannende avond te worden, want eerder op de dag had Adrian, de dierenarts, een luipaardvrouwtje gezien niet ver van val nr. 6. Met volle goesting en hoge verwachtingen vertrokken we om 22u30 op ronde om de vallen te controleren. Helaas geen luipaarden te zien. Een van de vallen was wel getriggerd, maar mogelijk door een kleiner dier als een honingdas. Die werden immers al op de camera's gespot en durven er nogal eens met het aas vandoor te gaan. Ze worden echter niet gevangen omdat hun pootomtrek te klein is. Het duurde even voor we de slaap konden vatten in de tent, want het bos gonsde van de vreemde pieps, skweeks en knorretjes.
Om 4u50 waren we alweer op weg voor de laatste controleronde. Maar het mocht niet baten. Geen luipaard liet zich vangen... Ook dinsdagnacht bleek geen succes. Met nog drie nachten te gaan wordt het nu wel erg spannend.

Kroonarend vliegt op van het nest

Woensdag 05/09 - De Samango's waren gisterenavond in alle staten. Een Kroonarend had zich in de boom naast hun slaapplaats gebivakeerd. Paniek alom. Wel een uur aan een stuk alarmgeroep, op en neer geren en een aap was zelfs zo opgewonden dat hij zijn sprong miste, met zijn kop tegen een boomstam knalde en op de grond viel. Ook de Dassies piepten luidkeels. Tja, het is wat zo'n grote roofvogel naast je bed... Vanmorgen was hij nog steeds ter plaatse en vloog pas op toen de apen alweer weg waren. Een snelle blik op de omgeving leerde me dat de arenden vlakbij een nieuw nest aan het bouwen waren. Niet veel later werd dat vakkundig gedemonstreerd wanneer een van beide kwam aanvliegen met een lange stok. Niet veel later volgde de andere met luid gekrijs. Binnenkort zal er dan wel een jonge arend volgen. Wordt ongetwijfeld vervolgd...

Ook de Dassies zaten er ongerust bij te kijken

Drukdrukdruk

De gevangen Samango's kregen een unieke kleurcode mee

Phieuw, eindelijk weekend. Het is een razend drukke week geweest. Tien dagen non-stop gewerkt en iedere morgen rond zonsopgang op. Hoewel het niet zo vlot liep als verhoopt, heeft het toch geloond. We vingen maar liefst 14 apen, die allemaal een unieke kleurcode meekregen in hun oren. Dat zou het observeren een stuk makkelijker moeten maken aangezien die Samango's nu individueel herkenbaar zijn.
Moe, maar tevreden, keerde het vangstteam op woensdag terug naar Pretoria.


Hoewel ik donderdag voor het eerste in anderhalve week eens kon uitslapen, stond mijn interne klok nog steeds ingesteld op hetzelfde uur :-) Dan toch maar weer tijdig het bed uit om mij beginnen voor te bereiden op de vergadering met Russell Hill, de professor/primatoloog van Durham University die volgende week op bezoek zou komen. Me verdiepen in primatenliteratuur, het was alweer een tijdje geleden. Er wachtte een hoop wetenschappelijke artikels op me, die ik in sneltempo moest zien te doorspitten. Zo gezegd, zo gedaan. Weer aan het werk dus.

Katy met het eerste gebottelde flesje

Ondertussen troffen Katy en Sam de laatste voorbereidingen voor hun trouw, die op vrijdag 31/08 zou plaatsvinden. Het zelfgebrouwde bier werd gebotteld met de nodige hulp van familie en vrienden, de laatste bureaucratische watertjes werden doorzwommen en de feestzaal werd in gereedheid gebracht. Iedereen was er klaar voor.

En dan was het eindelijk zover: na een bureaucratische lijdensweg konden Sam en Katy dan op vrijdag toch elkaar hun ja-woord geven Iedereen opgelucht, iedereen blij. Laura en ik werden gevraagd om te zorgen voor het knobbelzwijn dat enkele uren moest roosteren boven hete kolen. Wat een verantwoordelijkheid! Als dat maar goed komt in de handen van een vegetariër... ;-) Ondertussen werd de tafel gedekt en alle laatste voorbereidingen getroffen. Dan kon het feest beginnen! Een aperitief in Oldricks en Judy's tuin met zicht op de ondergaande zon en dan allemaal met lantaarntjes naar de feestzaal in het Wilderness kamp. Het werd een geslaagd feest met een sappig knobbelzwijn en zou tot in de vroege uurtjes duren... :-)

We vangen ze!

Adrian met alfaman

Zaterdag (25/08) werd het startschot gegeven voor het vangen van de Samango's.  Het vangstteam bestaat uit Kirsten, de onderzoekster van de universiteit van Kaapstad, Adrian de dierenarts, BB, Marilise en Jabu.  Het onderzoek, waar deze vangstperiode deel van uitmaakt, focust op het verzamelen van zoveel mogelijk genetische informatie over de verschillende Samangopopulaties die in Zuid-Afrika voorkomen. Daarnaast wordt geprobeerd aan de hand van de slijtage van het gebit iets meer te weten te komen over de invloed van de omgeving en de leeftijd van de dieren. Dus wij aan de slag.

Bloedstalen nemen

Aangezien de vallen die rond de Barn werden opgesteld niet onmiddellijk succes hadden, werd geopteerd om te werken met 'mobiele' vangstlocaties. Daarbij werden zowel de Housetroep als de Barntroep gevolgd en probeerden de vallen steeds zo te plaatsen dat we de dieren telkens een stapje voor waren op hun weg door de vegetatie. Al gauw hadden we succes. Het onverschrikte alfamannetje van de Barntroep was de eerste die zich liet vangen. Nadat hij door Adrian in dromenland werd gebracht, werd hij gewogen, werden er bloed- en haarstalen genomen, foto's van het gebit gemaak en werd hij volledig opgemeten. Met zijn 8,3 kg en zijn scherpe hoektanden ziet hij er niet alleen indrukwekkend uit, maar blaakt hij bovendien van gezondheid. Nadat hij werd voorzien van twee kleurrijke oorbellen om individuele herkenning mogelijk te maken, mocht hij in een kooitje in de auto zijn roes uitslapen en werd alweer jacht gemaakt op een volgend slachtoffer. Er zouden die dag nog twee vrouwtjes van de Housetroep volgen. 

Zondag 26/08 - Vandaag hadden we minder geluk met de vangstsessie. Enkel het alfamannetje van de Housetroep, Oscar genaamd, liet zich vangen. In de namiddag ging ik met Sam en enkele van zijn gasten de luipaardvallen controleren en op scherp zetten met de bedoeling Farfalla, een luipaardvrouwtje en Mr. Schonken, een stoere bink, van een zender te voorzien zodat hun bewegingen gevolgd kunnen worden. De zes vallen lagen een paar honderden meters uit elkaar langs wegen in het aangrenzende domein en worden tweemaal gecontroleerd doorheen de nacht.

Sam installeert de voetlus

De val bestaat uit een ijzeren voetlus die wordt getriggerd door op een U-vormig ijzer te trappen en zich dan sluit rond de tenen van het luipaard. Op die manier kan het dier zich niet bezeren aan een kooi of andere materialen die het in zijn omgeving tegenkomt. Dat is niet alleen belangrijk voor het welzijn van het dier, maar tevens ook voor zijn status als predator. Zonder zijn scherpe hoektanden zou hij immers niet meer in staat zijn prooien te doden.

Lokaas ophangen

Als lokaas werden enkele koe-foetussen opgepikt in het slachthuis. De toegang tot het lokaas werd afgesloten rondom door een takkenmuur zodat er slechts één ingang overbleef. Op die manier moet het luipaard wel langs de voorziene weg - en dus langs de voetlus - passeren om bij het lokaas te geraken. Het slachtafval was ondertussen al een week oud en had gans die tijd in de zon gelegen. Een heerlijke klus dus om het in stukken te snijden en op te hangen! ;-) Aangezien niemand anders zich kandidaat stelde en Sam al genoeg om handen had met het scherp stellen van de val, mocht yours truly deze aangename taak op zich nemen. Eens de voetlus en het lokaas op hun plaats lagen, kon de val op scherp worden gezet en werden alle zichtbare stukken van de val nauwkeurig gecamoufleerd met blaadjes en zand. Fingers crossed!

Ochtendwandeling

Knobbelzwijnen op zoek naar wat lekkers

Zaterdag 25/08 - Een ochtendwandeling, het is altijd een verfrissing. Zeker hier met al die exotische soorten. Na het bepalen van de slaapplaatsen van de Samango's, neem ik de weg naar Oldenrichs en Judy's huis. Het kleine stukje savanne herbergt er een aantal soorten die je niet zo snel zal tegenkomen in het bos. Mijn inspanningen worden direct beloond. Als ik de bocht neem, zie ik drie Knobbelzwijnen in het gras lopen. Die hangen daar graag rond om in Oldenrichs tuin te gaan wroeten, waar ze nog groen gras vinden. Niet veel later mijn eerste nieuwe vogelsoort van de dag: Black-eared seedeater. Ook de honingzuigers waren weer van de partij. Ongelooflijk mooi hoe hun verenkleed schittert in de zon. Ik neem nog even het pad dat leidt naar het uitzichtpunt vanwaar ik kans heb om de Zwarte arenden op het nest te zien. Helaas, geen geluk. Wanneer ik terugkeer richting Bush Camp, staart een Bushbuck me onzeker aan vanuit het struikgewas. Haar kalf volgt. Ik besluit nog even mijn kans te wagen voor de Zwarte arenden vanuit het Wilderness Camp dat boven het nest uittorent dat op de klif is gelegen. Boven aangekomen, zie ik onder me in de vallei nog net het koppel Zwarte arenden wegzweven.

Bush buck kalf

In het Wilderness camp, waar de mensen verblijven die de Samango's gaan proberen te vangen voor genetisch onderzoek. Ik stel me voor aan Kirsten, die het onderzoeksteam leidt. Ze zijn al druk in de weer met het samenstellen van de kooien. Er worden er enkele geplaatst rond de Barn met een appel en wat schijfjes appelsien als lokmiddel. Ook enkele onderweg in het acaciabos, waar de apen regelmatig op de grond foerageren. De rest komt in Ian's tuin te staan, waar de House troep zich geregeld ophoudt. Nog even testen en dan is het afwachten geblazen...

Kirsten test nog even de vangkooien

Verstoppertje

Woensdag 22/08 - Biepbiep-biepbiep. Daar gaat de wekker alweer op een ontiegelijk vroeg uur. 4u20, moeilijk om de ogen open te krijgen, al lag ik al om 20u30 in bed. Gisterenavond nog met Katy de laatste afspraken overlopen i.v.m. het vangen van Luipaarden en Samango's, waarmee we eind deze week van start gaan. Het beloven spannende dagen te worden, maar daarover meer later... :-)

Griet met Gunther

Het bos in nu, opzoek naar de Samango's. Hopelijk zou het wat minder kruipen en klauteren worden als gisteren. Ik pikte eerst de GPS en de PDA op in de Barn om de gegevens in te voeren en op te slaan. Daar kwam ik Gunther tegen, de Sint-Bernard van eigenaar Ian, die groter is dan een schaap maar zich gedraagt als een puppie. Gunther is de laatste dagen nogal eenzaam aangezien Ian zijn vrouw haar been heeft gebroken en momenteel in het ziekenhuis in Polokwane verblijft. Hij heeft dan ook de neiging van uit te breken uit de tuin en vrij rond te lopen in Lajuma. Zo ook deze ochtend. Als ik de Barn verliet, kwam hij vrolijk aangehold en wou niet meer van mijn zijde wijken. Een probleem, want met hem kon ik het bos niet in aangezien hij altijd achter de apen aangaat. Dus ik terug richting Barn met Gunther, maar 'blijf' heeft ie duidelijk nog niet geleerd :-). Even later kwam hij dus opnieuw achter me aan getrippeld. Dat bleef zo ongeveer een half uur duren, waardoor ik pas in het bos aankwam als de apen net begonnen wakker te worden. Gauw de nodige gegevens genoteerd en de slaapbomen gemerkt en dan op weg voor wat een lastige dag zou worden.

De Samango's vertrokken in alle richtingen van de slaapplaats waardoor het moeilijk was te bepalen welke richting ik nu best ing Ik koos de richting waarnaar ik de meeste apen zag vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later geraakte ik door het dichte bladerdek, de doornige planten die me de weg versperren en het vele geklauter de apen kwijt. Na even zoeken besloot ik cirkels te gaan lopen rond de slaapplaats om het spoor van de Samango's terug op te pikken. Ongeveer een klein uur later vond ik dan toch weer aansluiting bij een kleine subgroep met vrouwtjes en enkele jongen. Ik besloot hen nauwgezet te volgen om zo proberen terug bij de kerngroep te komen. Het ging in sneltreinvaart richting oost, naar het riviertje waar ze gisteren ook al waren. Eens aan de rivier aangekomen, was het tijd om een pitstop te houden. Wat schors eten, elkaar een beetje vlooien en langzaam een voor een er van tussen muizen. Toen er nog slechts vier dieren overbleven, besloot ik op zoek te gaan naar de andere, die ik eerder iets verder in de struiken had zien foerageren. Terwijl ik weer flink vast kwam te steken met mijn rugzak in de doornige begroeiing, gingen ook de laatste dieren ervandoor. Toen ik me eindelijk had losgerukt, waren de Samango's nergens meer te bespeuren. Het geluid van het stromende water verhinderde ook dat ik ze op gehoor kon terugvinden. Dus weer rondjes lopen geblazen... Geen enkel idee in welke richting ze vertrokken waren. We bevonden ons vlak nabij een pas gerooid stuk bos, dus die kant konden ze al zeker niet op. In alle andere richtingen geen spoor van hen te bekennen. Na een uurtje gaf ik het zoeken op en keerde enigszins ontgoocheld terug naar het Bush Camp. Ondertussen was het 13u20. Ik zou opnieuw proberen om hen terug te vinden op een van de gekende slaapplaatsen.

Gelukkig zat het lot me nu een beetje mee: de Barn troep kwam tegen 16u afgezakt tot in het Bush Camp. Jeeejj, daar waren ze weer! Ik pakte gauw mijn spullen en ben hen gevolgd tot op hun slaapplaats, waar ze moe en voldaan ruzie maakten vooraleer de rust in het bos weerkeerde...